De oorsprong van deze kazematten gaat terug naar het jaar 1644, toen de Spanjaarden de middeleeuwse versterkingen moderniseerden. Zij bouwden verschillende grote bastions, o.a. het bastion Beck (1644), het grootste en sterkste van de serie, wiens boven-platform vandaag de Place de la Constitution is.
De oorsprong van deze kazematten gaat terug naar het jaar 1644, toen de Spanjaarden de middeleeuwse versterkingen moderniseerden. Zij bouwden verschillende grote bastions, o.a. het bastion Beck (1644), het grootste en sterkste van de serie, wiens boven-platform vandaag de Place de la Constitution is. Oorspronkelijk was dit bastion echter niet zo hoog. Het platform lag destijds op hetzelfde niveau als de hieraan aansluitende terrassen (die door de brede trap te bereiken zijn). 1685 werd het bastion door Vauban op het hedendaags niveau van de Place de la Constitution gebracht (muurhoogte: 27 m). In 1673 bouwden de Spanjaarden de"Ravelin du Paté", bedoeld ter versterking van het bastion Beck. Deze kleine, driehoekige constructie is één van de weinige verdedigingselementen, die voor een groot deel bewaard zijn gebleven. Vauban heeft aan de constructies langs het Pétrussedal zijn huidige vorm gegeven en bouwde de "kleine trap". In 1728 en 1729 bouwden de Oostenrijkers de "Bourbon-sluis" en de "grote trap", in 1746 uiteindelijk de kazematten van de"Batterie de la Pétrusse". In de loop van de eeuwen werd de vesting vergroot en versterkt. Na een tweede verdedigingsgordel werd een derde gebouwd en Luxemburg ontwikkelde zich tot het "Gibraltar van het Noorden". Aangezien de strategische waarde enkel en alleen op het dal uitgericht was, werden de forten langs de Pétrusse langzaam vergeten en verwaarloosd. Bij de sloping van de vesting, beslist in het Verdrag van Londen uit 1867, stelde men zich tevreden met het dichtmetselen van de schietgaten en de meeste ingangen. Pas in 1933 kwam er weer leven in de Pétrussekazematten: op 26 juli van dat jaar werden de eerste bezoekers binnengelaten.

Het huidige Groothertogelijk Paleis werd in 1572-74 als stadhuis opgericht. Later deed het gebouw dienst als prefectuur en daarna als zetel van de regering. In 1890 werd het voormalige raadhuis door de Brusselse architect Gédéon Bordiau en de Luxemburgse staatsarchitect Charles Arendt verbouwd tot groothertogelijk paleis. Na de interieur-renovatiewerkzaamheden van 1995 kan men het gebouw nu weer bezichtigen, in de zomer.

Neem een duik in de levendige geschiedenis van de door de Unesco beschermde oude stadsdelen van Luxemburg. Precies 25 jaar geleden kreeg de oude stad de status van wereldcultuurerfgoed.

Luxemburg bruist van het leven. Met zijn internationale flair en de vele talen die op straat weerklinken, is het een moderne, pulserende stad. En toch is Luxemburg tegelijkertijd een plaats waar de geschiedenis met alle zintuigen ervaarbaar is. De overblijfselen van de oude vesting, het “Gibraltar van het Noorden”, van waaruit de stad en het land vroeger verdedigd werden, zijn overal te vinden. Een bijzonder mooi zicht op de imposante muren heeft men vanuit de Grund, een groene stadswijk, die uitnodigt om een wandeling te maken langs de Alzette en de voormalige abdij van Neumünster. Vanuit de Grund kan men omhoogkijken naar de “Bock”, een indrukwekkende rotsformatie met daarnaast de beroemde kazematten, één van de belangrijkste Unesco-bezienswaardigheden. De onderaardse weergangen met in de rotswanden uitgehouwen kijkgaten, zijn de langste ter wereld.

De getuigenissen van het verdedigingsbolwerk uit het verleden voegen zich vandaag de dag harmonisch in het stadbeeld. Sommige hebben een verandering ondergaan. Men moet goed kijken en doordringen tot in het binnenste gedeelte om onder de Villa Vauban, de classicistische villa die in 1873 gebouwd werd, de vestingmuren te ontdekken. Rond het huidige kunstmuseum ligt een prachtig, met veel zorg aangelegd park, waar het goed toeven is, ook om een luchtje te scheppen.

Een tocht door heden en verleden biedt een bezoek aan het museum de “Dräi Eechelen” in de buurt van het Mudam, het museum voor moderne kunst. Maar ook in dit laatstgenoemde museum springt de symbiose tussen heden en verleden meteen in het oog. Het wordt omringd door de oude vestingmuren, maar het museum zelf is een ultramodern en indrukwekkend bouwwerk van star-architect Pei. In de met licht doorstroomde zalen wordt moderne kunst getoond.
Als er iets opvalt in Luxemburg, dan is het dat de sporen van het Unesco-werelderfgoed niet in museums verscholen liggen, maar zich mengen met de moderne tijd. En dit in een stad die gekenmerkt wordt door tolerantie en gezelligheid. Europa heel natuurlijk, “naturally Europe”.
Unesco ervaren in het Visitor Center
Midden in het cultureel erfgoed: in het “Unesco Visitor Center” van het Lëtzebuerg City Museum kan men alles te weten komen over geschiedenis, belang en bijzonderheden van het Unesco-wereldcultuurerfgoed. Gedeeltelijk interactieve consoles tonen de oude stadsdelen en vestingen die onder bescherming staan. Door een blik uit het raam kan men de maquettes en tekeningen meteen met de werkelijkheid vergelijken. En wie de 2,5 kilometer lange Unesco-wandeling door de oude stad en vesting maakt, kan het wereldcultuurerfgoed in minder dan 90 minuten van dichtbij ervaren.
Unesco-programma en actuele informatie vindt u onder: www.worldheritage.lu

Het Mudam, dé plek voor hedendaagse kunst
Het Mudam is een plaats die volledig gewijd is aan de esthetiek. Het gebouw dat ontworpen werd door de Chinees-Amerikaanse architect Ieoh Ming Pei is op zich al de moeite waard. Het museum herbergt alle kunstvormen, van schilderkunst, beeldhouwkunst tot video-art. Het biedt een programma met workshops voor kinderen of “afterwork”-evenementen. In het met licht overgoten café kan de bezoeker kennismaken met regionale specialiteiten. Het museum ligt aan de voet van een zacht glooiende helling die naar het Place de l’Europe leidt, waarbij het museum zich op wonderbaarlijke wijze voegt in de omgeving. Vanuit het park met zijn vaste tentoonstellingen kan men tegelijkertijd het gebouw zelf en de stad bewonderen.